۰
۰
در یکی از جنگ‌ها حضرت علی علیه السلام با یکی از مشرکان در حال نبرد بود.کافر به امام گفت: « ای پسر ابوطالب، شمشیرت را به من ببخش.»علی علیه السلام شمشیرش را به سوی او افکند.کافر گفت:« در شگفتم! در این موقعیت شمشیرت را به من می‌دهی؟»امام فرمود:« تو دست نیاز به سوی من دراز کردی، و رد کردن سائل، از بزرگواری به دور است.» در این هنگام مرد کافر، خودش را به زمین انداخت و گفت:« رفتار دینداران چنین است.» و پای امام را بوسید و مسلمان شد.
در جنگ خندق(احزاب) نیز وقتی حضرت علی علیه السلام، عمرو بن عبدود، مبارز تنومند و شجاع عرب، را به زمین افکند، عمرو به او گفت:« من از تو خواسته‌ای دارم: بدن من را در میدان نبرد برهنه نکن و لوازم همراهم را با خود نبر.»امام در پاسخ فرمود:« این درخواست ناچیزی است.»پس از آن، سپاهیان به امام گفتند:« چرا زره عمر را برنداشتی؟ زیرا در میان عرب نظیر ندارد و بسیار ارزشمند است.» امام فرمود:« من حیا کردم که بدن او را در میدان نبرد برهنه رها سازم.» خواهر عمر وقتی بدن برادرش را دید و متوجه شد که قاتلش او را برهنه نکرده، اندوهگین نشد و گفت: «خشنودم که برادرم را شخص بزرگوار و کریمی کشته است.»
منابع: "بحارالانوار، ج 41" و "سایت رشد"